Postoje pisani dokazi o proizvodnji rakije na području Srbije iz 1354. godine. Procesi destilacije bili su poznati, u to vreme, samo učenim ljudima.

Poznato je da su vladari iz kuće Nemanjića i njihovi najbliži rođaci bili prvi Srbi koji su bili u prilici da probaju ono što mi danas nazivamo komovicama, lozovačama i travaricama, ali se pilo samo u svrhu lečenja.

Šljivu je iz Male Azije na Balkan doneo Aleksandar Veliki. Srbi su nastavili da je gaje, a za vreme turske vladavine ona je potisnula vinogradarstvo. Sa Otomanskim carstvom u naše krajeve stižu i voćne vrste poput: breskve, kajsije, mušmule i narandže i počinju da se koriste bakarni kazani.

U drugoj polovini XVI veka u Srbiji dolazi do velikog skoka proizvodnje rakija budući da tada dolazi i do razvoja voćarstva, što proizvodnji rakije daje na značaju. Od tada Srbija postaje jedna od zemalja koja se najviše posvećuje ovom piću i od tada se po prvi put pilo više rakije nego vina, čemu možemo zahvaliti za dalji procvat ovog pića.

Rakija je vrlo brzo postala omiljeno srpsko piće i počela je da se pije sa stilom. U novom mitropolitovom domu u Beogradu zabeleženo je da je rakija služena iz „stubčastih” čaša.